Heel af en toe heb je zo’n dag waarop het lijkt dat het universum zich tegen je keert. Zoals vandaag.
De dag begon met een autorit naar huis. Een vrij lange rit, ook wanneer je in één keer goed rijdt. Voor de zekerheid startte ik Google Maps en stopte ik mijn telefoon in de autolader. Lekker onbezorgd toeren, wat uiteraard prima ging tot die ene cruciale afslag waar mijn telefoon op zwart ging. De lader bleek stuk en mijn telefoon leeg.
Kleinigheidje, zou je denken. Mee eens. Maar zoals de Wet van Murphy betaamt, bleef het daar niet bij. Het tweede baalmoment was niet veel later, toen ik thuis mijn laptop open klapte. Mijn hightech, spiksplinternieuwe laptop welteverstaan. Die gaf ineens geen sjoege. Ook niet toen ik mijn hoofd vrolijk voor het cameraatje heen en weer zwiepte voor gezichtsherkenning. Het beeld bleef zwart. En nee lieve mensen, de accu was niet leeg.
Het zweet brak mij uit. Ik, met twee schrijfopdrachten en deze column op de planning, zat ineens zonder laptop! Dat moet toch een beetje hetzelfde voelen als een schilder zonder zijn verf of een taxichauffeur zonder auto. Kortom: er moest snel iets gebeuren. En ik wist dat hier een man aan te pas kwam. Twee mannen in dit geval, want na overleg met Steven, mijn IT steun en toeverlaat, bracht ik een bezoek aan een heuse computerreparateur. Beiden adviseerden: terugsturen naar de winkel.
Balen natuurlijk, maar ook ik zag in dat dit de juiste beslissing was. En dus zat er niets anders op dan mijn laptop zorgvuldig in te pakken, bemoedigend toe te spreken en naar de Haasbeek te brengen.
Toen ik eenmaal-met pijn in mijn hart- mijn laptop had afgegeven, besloot ik gelijk even boodschappen te doen. Maar u raadt het al: ook dat ging moeizaam. Betaalpassen schijnen namelijk te verlopen en mijn portemonnee had ik voor het gemak maar even thuis gelaten. Eén pasje op zak. Moet kunnen, nietwaar?
Nee. Niet op een dag als vandaag.
En dus schoof ik mijn boodschappen maar weer terug richting de caissière en ging ik met lege handen naar huis, waar ik nu de dag overdenk. Ik constateer dat het dan misschien niet de beste dag uit mijn leven is, maar dat het altijd vele malen erger kan. Want: 1) ook zonder navigatie heb ik de weg naar huis gevonden. 2) mijn vooroorlogse laptop schijnt het nog steeds te doen 3) ik zit toch maar mooi te genieten van een kipburger uit de vriezer.
Gewoon accepteren dus en lekker vroeg naar bed. Morgen weer een nieuwe dag.
Reageren? Mail gerust naar info@verweijcopywriting.nl.
Voor het eerst verschenen in Alphens Nieuwsblad op 07-08-2019