Met twee volle boodschappentassen en een voordeelpak wc-rollen verdwijn ik door de schuifdeuren naar buiten. Om niet bij elke stap met mijn knie tegen een tas te beuken, sleep ik mijn rechterbeen een beetje achter me aan. De koude wind vergrijpt zich aan mijn jas en mijn haren waaien voor mijn gezicht. Doorlopen nu, denk ik terwijl ik de hengsels in mijn handen voel snijden. Ik sla de hoek om en zie in de verte de auto staan. De wc-rollen voel ik langzaam steeds verder naar achteren glijden. Ik probeer minder kracht te zetten met mijn arm, zodat ik het pak niet verlies. Nog maar een klein stukje.
‘Goedemorgen mevrouw! Mag ik u iets vragen?’ Een jongen met een zwarte muts verspert me de weg, op nog geen twintig meter afstand van de auto. Ik probeer hem aan te kijken vanachter mijn verwaaide haar, wat niet echt lukt, en blaas wat plukken uit mijn gezicht.
Voor ik antwoord kan geven, gaat hij vrolijk verder. ‘Heeft u misschien iets over voor het goede doel?’ Hij wijst naar de collectebus in zijn hand. Ik kreun intern. Mijn vingers protesteren.
‘Sorry, ik heb geen kleingeld bij me, anders had ik je graag wat gegeven. Succes hè!’, zeg ik terwijl ik snel verder strompel. ‘Dan heb ik goed nieuws, mevrouw!’ Binnen drie stappen heeft hij me ingehaald. ‘U kunt ook pinnen!’
Ja, daar had ik even niet op gerekend. Daar gaat me smoes. ‘Goh, dat wist ik niet!’, zeg ik weinig enthousiast. Hij kijkt me lachend aan. ‘Tja, moderne tijd hè.’ Ik zet mijn tassen neer en laat de wc-rollen onder mijn arm vandaan glijden. Het pak stuitert een paar keer op de grond en blijft twee meter verderop liggen. Met handen die krom staan van het harde knijpen, ga ik op zoek naar mijn portemonnee. Het is nu een beetje te laat om die 50 cent uit mijn jaszak te pakken en in zijn collectebus te stoppen. Eigen schuld, denk ik terwijl ik de tassen ondersteboven keer.
‘Welk bedrag kan ik voor u intoetsen, mevrouw?’
‘Eh…doe maar een eurootje’, zeg ik. Een lager bedrag klinkt me ineens wel erg knieperig in de oren nu het me op de man af gevraagd wordt.
Ik betaal hem, pak mijn spullen en strompel verder naar de auto.
Eenmaal verlost van de tassen kijk ik nog even naar de jongen en glimlach. Had hij mij even mooi te pakken!
Reageren? Mail gerust naar info@verweijcopywriting.nl.
Voor het eerst verschenen in Alphens Nieuwsblad op 12-12-2019