Marie-Jose Column Alphens Nieuwsblad

Voor het eerst sinds tijden rijd ik voorbij mijn oude hockeyclub. Het veld en het clubhuis zie ik van een afstandje liggen. Mijn oude vereniging. De plek waar mijn trouwe hockeymaatjes en ik met veel plezier minstens drie kwart van onze wedstrijden verloren hebben.

Ik glimlach wanneer beelden van vroeger door mijn hoofd schieten. Ik, samen met de meiden, strompelend het veld af onder luid gejuich van een handjevol ouders. ‘Volgende keer beter, meiden’, was steevast de opmerking vanaf de kant.

Wij, inmiddels gewend aan de wekelijkse tegenslag, liepen luid kletsend en lachend het veld af. In de ene hand een stick, in de andere een flesje AA-Drink. Grote tassen bungelden over onze schouders. Voor het clubhuis troffen we de mannen die ’s ochtends hadden gespeeld en nu in de zon aan het bier zaten.

Onder luid hockeygebral stapten we het clubhuis binnen en gooiden we onze spullen aan de kant. De geur van verschaald bier en natte hond kwam ons tegemoet. De geur van puur geluk.

Ik neem wat gas terug. Zou ik het doen? Even langsrijden om te kijken hoe het daar nu is?

Er kan toch niet veel veranderd zijn in die paar jaar, neem ik mezelf voor. Ik zal ongetwijfeld allemaal bekenden tegenkomen. En het clubhuis? Dat zal er nog steeds hetzelfde uitzien met haar houten bankjes, lugubere kleedkamers en het lekkende kraantje in het linker damestoilet.

Ik zucht.

Natuurlijk weet ik ook wel dat tijden veranderd zijn.

In werkelijkheid zal ik nog maar een handjevol mensen kennen als ik nu naar binnenstap. Al mijn leeftijdsgenoten zijn uitgevlogen, getrouwd of hebben kinderen. Geen hond van toen die nog naar de club komt. Die is inmiddels overleden.

Eenmaal binnen zou ik me verbazen over het feit dat de meiden van dames 1 tegenwoordig zo jong zijn en dat de wijn niet meer uit van die goedkope kartonnen pakken komt. Ik zou ineens moeten bestellen bij een officiële barman of barvrouw en niet de muziek van ‘Scooter’ maar van één of andere rapper zal uit de geluidsboxen schallen.

Geen fijne gedachte. Ik besluit door te rijden en mijn herinneringen intact te laten.

Nog één keer kijk ik in mijn autospiegel om een glimp op te vangen van de club waar ik 22 jaar van mijn leven heb rondgehangen. Een beetje pijn doet het wel, te moeten constateren dat die fantastische tijd nu echt voorbij is.

Reageren? Mail gerust naar info@verweijcopywriting.nl.

Voor het eerst verschenen in Alphens Nieuwsblad op 24-07-2019