Kennelijk maakte mijn desinteresse in het project weinig indruk, want nog geen half uur later klonk het vanaf de bank ‘denk je dat we genoeg hebben aan 200 kartonnen platen van één bij één?
Van schrik stootte ik een mok hard tegen het aanrecht waardoor er een stukje afvloog. Serieus? Was hij nou echt van plan om een planetarium te bouwen in ons huis? Ik was zo verbouwereerd dat ik even niets anders kon dan stilletjes naar de mok in mijn handen staren. Ondertussen schoten de meest vreselijke scenario’s door mijn hoofd.
Met trillende handen zette ik de mok weg, haalde diep adem en liep vastberaden naar hem toe. Toen ik hem aankeek, hoopte ik nog even dat hij keihard zou gaan lachen, maar op zijn gezicht russte een vastberaden blik. ‘Lieve schat, even serieus nu’, zei ik met schelle stem. ‘Jij vindt het een goed plan om een planetarium van drie meter hoog in de woonkamer te zetten?’
Hij keek me lachend aan en zei vervolgens: ‘Ja, waarom niet?’
‘Waarom niet?’, herhaalde ik verontwaardigd. Een spetter speeksel belandde naast hem op de bank. ‘Waarom niet?’, zei ik nog eens, terwijl ik als een razende goede argumenten zocht om tegen dit idiote, megalomane plan in te brengen. Tevergeefs.
Ik kwam niet veel verder dan: ‘En waarom dan wel, hè? En wat moeten andere mensen wel niet van ons denken dan?’
Inderdaad. Lekker overtuigend.
Dus, u raadt het al. Het planetarium is er gewoon gekomen. Vier klusmiddagen, 75 kartonnen driehoeken, 200 backfoldclips en twee bouwavonden verder stond hij er, ons zelf gebouwde planetarium.
En ondanks dat wij nu met de boodschappentassen zijwaarts richting de keuken moeten lopen en niet meer bij de vensterbank kunnen om de planten water te geven, ben ik stiekem best trots. Want welk normaal mens kan nou zeggen dat hij een planetarium in zijn woonkamer heeft staan?
Reageren? Mail gerust naar info@verweijcopywriting.nl.
Voor het eerst verschenen in Alphens Nieuwsblad op 12-12-2018