Onwillekeurig denk ik terug aan toen ik zes was. Aan mijn moeders hand loop ik een warm, druk gebouw binnen om een prik te halen. Ik ruik een vreemde geur. Stilletjes zwaai ik naar een klasgenootje, die halverwege de rij staat. Langzaam komen we dichterbij de witte deur waarachter de kinderen één voor één verdwijnen. Ik probeer een glimp op te vangen van de dokter in het kamertje. Hij ziet er ongetwijfeld uit als een griezel.
Wanneer de witte deur weer opengaat, kijk ik vol verwachting in het gezicht van mijn klasgenootje. Heeft ze gehuild? “Het doet best wel pijn hoor!”, zegt ze wanneer ze aan haar moeders hand naar buiten loopt.
“Komen jullie maar even vooraan”, hoor ik haar tegen mijn moeder zeggen. Met moeite weten ze me op een stoel in het kamertje te zetten. De enge dokter is nergens te bekennen. Een mevrouw komt naast me zitten en stelt me allerlei vragen die ik snikkend probeer te beantwoorden. Wanneer ik haar vertel over mijn lievelingsknuffel voel ik een prikje in mijn arm. Verschrikt kijk ik op. “Zo, al klaar!”, hoor ik mijn moeder op sussende toon zeggen.
Nu, 25 jaar later, herken ik de geur in de GGD-kamer direct. Ik ontbloot met tegenzin mijn bovenarm en richt mijn aandacht op de muur rechts van me. Ik voel een klein prikje, direct gevolgd door een koud doekje. “Zo, klaar!’, zegt de vriendelijke dokter naast me. Terwijl ik mijn adem laat ontsnappen kîjk îk naar mijn arm. Niet een stoere tijgerpleister zoals toen, maar een kleine, witte pleister ontsiert mijn bovenarm. De blijdschap is er niet minder om. Deze held op sokken is klaar voor de vakantie!
Reageren? Mail gerust naar info@verweijcopywriting.nl.
Voor het eerst verschenen in Alphens Nieuwsblad op 27-06-2018