Marie-Jose Column Alphens Nieuwsblad
Gisteren was het dan zover. Eindelijk mocht Jasper zijn kerstcadeau uitpakken. Met bonkend hart pakte hij de doos van zijn vader aan. ‘Lieverd, dit is een bijzonder cadeau. Mama en ik hebben erg ons best gedaan om dit zo bij elkaar te krijgen en hopen dat je er veel plezier van hebt.’, zei vader veelbetekenend.

Nog voor vader uitgesproken was, griste Jasper het inpakpapier van de doos. Met zijn nagel peuterde hij de tape los en baande met zijn hand een weg langs stukken karton, kurken en papier richting de bodem van de doos. Linker hoek, rechter hoek. Zijn hand schoot alle kanten op, maar nergens voelde hij een voorwerp met de afmeting van een mobieltje.

‘Heb je gezien wat er allemaal in zit, Jasper?, klonk het naast hem. ‘Gekleurde pennen, vouwblaadjes, touw, hout, lijm, spijkers, karton en nog veel meer. Allemaal spulletjes om de mooiste dingen mee te maken.’

Ontzet keek Jasper op. Geen smartphone?, dacht hij geschrokken. Onmogelijk! Terwijl hij tevergeefs nog eens in de doos voelde, kwamen de tranen. Hij duwde de doos hard van zich af en stoof met grote passen naar de gang. ‘Ik heb een I-phone gevraagd, geen doos met rommel!’, schreeuwde hij zo hard hij kon. Met een klap sloeg hij de deur dicht.

Nu, veertien uur later, lag Jasper nog steeds in bed. Hij kon maar niet geloven dat zijn ouders hem dit aandeden en hoefde hen echt nooit meer te zien. Althans, nooit meer nadat hij een boterham uit de keuken zou hebben gepakt. Hij zuchtte diep, liet zich van bed glijden en liep stilletjes de trap af naar de gang, waar de tussendeur op een kier stond. Zo onopvallend mogelijk gluurde Jasper naar binnen om te zien wat er zich in de woonkamer afspeelde. Tot zijn verbazing zag hij dat het op en rondom de eettafel een grote ravage was. Overal lag karton, hout, gereedschap en op de vloer zag hij ontelbare snippers.

Te midden van alle spullen zag hij zijn familie druk in de weer. Vader was aan het zagen en zijn moeder en zusje versierden samen iets met glitters. Vast weer zo’n stomme unicorn, dacht Jasper terwijl hij zo zachtjes mogelijk de deur openduwde en snel naar de keuken liep. Zijn ouders zagen hem gelukkig niet.

Eenmaal in de keuken overwoog Jasper wat hij nu het beste kon doen. Hij was absoluut niet van plan domme unicorns te knutselen met zijn zusje, maar de hele dag boven of in de keuken zitten was ook saai. Al zijn speelgoed lag nog in de woonkamer, bedacht hij zich terwijl de keukendeur openzwaaide.

‘Ah, Jasper. Daar ben je. Ik ben bang dat mijn Fortnite poppetje niet helemaal gelukt is.’, zei vader.
Jasper wierp een blik op het houtwerk dat zijn vader in de lucht hield en kon een lach niet onderdrukken. ‘Dat lijkt nergens op, papa!, zei hij. Hij pakte het houtwerk aan en liep ermee naar de overvolle tafel. “Ik zal laten zien hoe het moet’.

Reageren? Mail gerust naar info@verweijcopywriting.nl.

Voor het eerst verschenen in Alphens Nieuwsblad op 27-12-2018