Voor de zoveelste keer kijk ik op mijn horloge, die ik voor deze gelegenheid heb omgedaan. Ik constateer dat het eindelijk exact 16.00 uur is. Direct worden de zware deuren van de kerk gesloten en klinkt er gerinkel van achterin de zaal.
Mijn hart maakt een sprongetje. Het gaat gebeuren! Iedereen gaat staan, handen netjes op de rug of voor het lichaam gekruist en kijkt naar de stoet mensen die op plechtige wijze door het gangpad naar voren loopt.
Een korte lichtflits van de camera van mijn oom licht op, wanneer hij snel een foto maakt. Wanneer de stoet helemaal vooraan is, maakt de vrouw met de pedelstaf een weids armgebaar, waarna we allemaal, op één persoon na, weer gaan zitten.
De persoon stapt- stapel papier in de hand- de verhoging op en begint te vertellen. Ik focus me op de powerpointsheet met de titel ‘Drugs and Genes’.
Drie kwartier luister ik aandachtig naar de oratie. Interessante feiten en ontdekkingen over drugsgebruik en de genetische erfelijkheid van verslavingen passeren de revue. Hoewel ik bepaalde Engelse termen niet ken, is de rode draad van het verhaal goed te volgen. Prettig, want drie kwartier luisteren naar iets onbegrijpelijks is natuurlijk best lang.
Al vrij snel-het was dus écht interessant- komt de laatste powerpointsheet in beeld. De bedanksheet met namen van betrokken instituten en personen. Onderaan lees ik de categorie waar ik in val. Ik zet me alvast schrap.
‘en als laatste wil ik mijn familie bedanken’, klinkt het. ‘het is een eer om op mogen groeien in zo’n stabiel gezin en omringd te worden door zulke warme, lieve mensen.’
Of iets wat daarop lijkt. Mijn emoties nemen halverwege de zin dusdanig de overhand, dat ik eigenlijk niet precies heb gehoord wat ze nou zei.
Plechtig kijkt mijn zus vanachter de houten desk de zaal in en besluit haar oratie met: ‘Ik heb gezegd.’
En dat had ze zeker. Wat ongelooflijk bijzonder om haar zo te zien. In haar eigen toga, met zo’n hoedje op. Terwijl ik achter de professoren aan de zaal verlaat, lopen de tranen over mijn wangen. Tranen van trots, blijdschap en ontlading.
Mijn zus is gewoon professor aan de UVA!
Reageren? Mail gerust naar info@verweijcopywriting.nl.
Voor het eerst verschenen in Alphens Nieuwsblad op 26-06-2019