Helaas valt emotie niet altijd te plannen en neemt ze soms onbedoeld toch de overhand als ik niet alleen ben, zoals vandaag in de bioscoop waar op het eind van de film alles samenkwam. Ik voelde het aankomen, zo’n snottermoment. Maar sterk als ik ben, vocht ik natuurlijk tegen de tranen. Ik probeerde mezelf eerst gerust te stellen met het feit dat het maar een film was. Toen dat niet hielp probeerde ik tevergeefs uit alle macht aan iets anders te denken en vervolgens begon ik hopeloos hard in de popcornbak te graaien.
Niet zo slim, want voor ik het wist gingen de lampen in de zaal aan. Ik schrok ervan en haalde snel mijn mouwen langs mijn gezicht en dook met mijn hoofd in mijn tas om zogenaamd iets te pakken. Ik overwoog even om een papieren zakdoekje te pakken en mijn neus te snuiten, maar dan zou ik zeker door de mand vallen.
Negeren dus die snotneus en zoveel mogelijk mijn rood doorlopen ogen verbergen door eerst tergend langzaam mijn vest in mijn tas stoppen met mijn rug naar iedereen toe en daarna naar de grond te blijven kijken. Praten was ook geen optie, mijn stem zou zeker vreemd klinken.
Stilletjes verlieten we de zaal waarbij het lukte met gebogen hoofd te lopen zonder tegen een muur te knallen. Eenmaal buiten, waar het donker was, voelde ik dat ik mijn emoties weer onder controle kreeg. Ik haalde een paar keer diep adem en zei met vaste stem ‘Heftige film hè? Ik moest wel een beetje huilen hoor.’
Reageren? Mail gerust naar info@verweijcopywriting.nl.
Voor het eerst verschenen in Alphens Nieuwsblad op 28-11-2018