Zoals vorige week op de sportschool, waar ik samen met een goede vriend besloot 2018 sportief af te sluiten met een groepsles. Al kletsend stonden we op blote voetjes in de zaal te wachten tot de les begon. Voor de vorm zwaaide ik wat met mijn armen in het rond om warm te worden, toen ik achter me ineens hoorde: ‘kan jij misschien even daar gaan staan? Dan heb ik wat meer ruimte.’
Sociaal als ik ben snelde ik direct naar de plek die zij voor mij in gedachte had, in het midden van de zaal. En terwijl ik de woorden ‘ow, tuurlijk. Sorry’, uit mijn mond hoorde komen, voelde ik de irritatie al opborrelen. In de eerste plaats omdat ik me laat wegzetten door een oude taart die kennelijk vindt dat zij meer recht heeft op de plek in de zaal terwijl ik daar eerder stond, maar meer nog omdat ik geen enkel weerwoord had. Ongelooflijk hoe mensen mij altijd weer weten te verrassen. Je zou zeggen dat je op een zeker moment alle asociale situaties wel gezien hebt, maar toch sta ik weer perplex.
Dus daar stond ik dan, op z’n kop in een down face dog vol opgekropte emoties. En terwijl ik daar ondersteboven hing popten natuurlijk de beste weerwoorden op in mijn hoofd. Helaas een seconde of twintig te laat, zoals altijd.
Tussen mijn benen door bekeek ik de vrouw en beeldde ik me in dat ik iets had gezegd als ‘Ga daar lekker zelf staan’, ‘Voel even aan je voorhoofd’ of ‘Wat denk je zelf?’. Allemaal zinnen die niet bij mijn rol als faciliteerder en persoonlijkheid passen en me al de zenuwen bezorgen als ik eraan denk deze ooit in het openbaar te moeten gebruiken.
Ik zucht.
Mooi hoor, die ultieme wisselwerking tussen de mensen uit de twee groepen. Een fantastisch mechanisme, maar soms behoorlijk vermoeiend.
Reageren? Mail gerust naar info@verweijcopywriting.nl.
Voor het eerst verschenen in Alphens Nieuwsblad op 09-01-2019