Onlangs veroorzaakte ik een klein brandje in huis. De frituurpan, die nog van de avond daarvoor op het fornuis stond, vatte aan de onderkant vlam toen ik per ongeluk het verkeerde gaspitje aandeed.
Het is uiteindelijk allemaal goed gekomen hoor, je kunt met een gerust hart verder lezen. Maar wat zo interessant is, is de snelheid waarmee je in zo’n ‘noodsituatie’ denkt en handelt. Vooral de hoeveelheid onnozele, niet helpende gedachten die je te binnen schiet na een adrenalineboost, zijn het evalueren waard.
Zo was mijn allereerste ingeving toen ik de vlammen zag: dat zal een mooie krantenkop worden zeg! Ik zag de tekst in het Alphens Nieuwsblad direct voor me: ‘Huis uitgebrand door frituurpan.’ Daarnaast een foto van onze zwartgeblakerde woonkamer.
Gelukkig schudde ik dit beeld snel van me af, zei hardop ‘doe even normaal’ en besloot de brandblusser uit de gang te halen. Vrijwel direct verwierp ik dit plan, omdat ik besefte dat dat wel een hele rigoureuze blusactie is bij zo’n mini brand.
Toen- nog steeds binnen diezelfde seconde- ging ik over tot iets dat in de buurt kwam van een blusactie. Ik greep lukraak een schaaltje van het aanrecht, vulde het met water en gooide de inhoud hard tegen de zijkant van de pan. Het resultaat was teleurstellend, aangezien het water overal op het fornuis terecht kwam, behalve op de vlammen aan de onderkant van de pan. Best logisch, achteraf gezien. Na deze vruchteloze poging besloot ik de blusdeken te pakken, maar in dezelfde microseconde besefte ik me dat ik niet weet waar dat ding ligt (sorry, mam)
Gelukkig kwam ik daarna (en dus netjes binnen twee seconden na constateren van het brandje) op het grandioze idee om de frituurpan in de gootsteen te zetten. Daar waar hij omringd wordt door staal en- jaja- water! Snel pakte ik de frituurpan van het fornuis, liet hem met weinig beleid in de gootsteen zakken en zette de kraan wagenwijd open. De stekker hield ik uiteraard uit de buurt van het water. Niet dat de frituurpan in de toekomst nog te gebruiken is, dat wist ik ook wel, maar zo zijn we nou eenmaal geconditioneerd.
Toen ik zag dat het vuurtje doofde, merkte ik pas dat mijn hart tekeer ging alsof ik een marathon had gelopen en dat mijn handen alle kanten op trilden. Pas twee minuten later, nog steeds starend naar de frituurpan alsof hij elk moment weer in brand kon vliegen, werd het trillen minder en kon ik eindelijk doen waarvoor ik in de keuken kwam: een eitje bakken. Wat kan culinair koken toch soms een gedoe zijn!
Reageren? Mail gerust naar info@verweijcopywriting.nl.
Voor het eerst verschenen in Alphens Nieuwsblad op 04-09-2019